O wszystkim tym co mieści się w przerwach na kolejny oddech...co znaczy 5 sekund ciszy i spojrzenie pod wszystkim co mnie otacza...co myślę i czym tam myśl może stać się także dla Ciebie... Niekonwencjonalnie o konwencjonalnym życiu kobiety z pokolenia Y...
Przyszło dzisiaj do nas pewne straszydło. Takie, którego niby trzeba się pozbyć, ale to wszystko w kwestii potrzeb. Rozsiadło się, rozochociło i zaczęło swoje rządy wprowadzać. Niby mnie to nie obchodzi, ale nie lubie jak ktoś jej inteligencji i wizerunku uważa, że może mną rządzić. Nie lubię tego strasznie. Przyszło i poszło a potem były tłumaczenia a po co, a dlaczego... Tego nie lubię bardziej niż wizyt tego straszydła.
ZImowa stagnacja dopada nie tylko urodzonych pesymistów. Najgorzej jak liczysz na coś a potem to się rozmywa. Tak jakbyś zbudował w kńcu obraz z puzzli i zabrakło Ci jednego szczegółu a kiedy zaczynasz go szukać gubią się także kolejne. Powinnam te myśli zapisywać na serwetkach papierowych w pubach i restauracjach. Hmmm.... Czy to wtedy nie czułabym się bardziej pusta? Gdyby każda myśl wyszła ze mnie i nie wróciła?
Całą noc się głowie nad problemem, który zaprząta mi ostatnio głowę. Prócz alkoholowo-szpitalnych oczywiście, o których w szczególe może wkrótce napisze. Ten jest inny. No błahy jeśli weźmiemy pod uwagę głód i wojny, ale jest. Już dawno nie miałam takiego dobrego humoru. Jak nic - motyle w brzuchu to sprawiły. Nie ma co się oszukiwać. Zawsze jak ktoś się kręci obok i jakimś tam zainteresowaniem darzy to się uginam. Najgorzej, że to było tam i to był on, czyli nie to miejsce, nie ten czas, nie ta osoba. I jak to zwykle bywa, kiedy czar prysł a bajka się skończyła, pojawiło się rozczarowanie. Może to jednak tylko taki tydzień beznadziejny. Może jednak będzie lepiej. Może...
Zanim w końcu udało mi się pootwierać tego nowego (5 chyba już) bloga zapomniałam dlaczego miałam takie parcie żeby go na nowo uruchomić. Niby to dorasta człowiek a potrzeby ma w sumie takie same. No może język opisujący te odczucia bardziej wysublimowany a podejście bardziej racjonalne, ale serca to nie oszukasz. Sprawa trochę sercowa a trochę rodzinna. Nie co z pracą i niespełnionymi oczekiwaniami. O sukcesach rzadko, częściej o porażkach bo to tak jak w szkole - lepiej się za wczasu wyspowiadać. No i mamy Adwent. Nie patrząc pod kontem katolicyzmu każdy potrzebuje jakiś taki Adwent w życiu mieć. Jakieś takie radosne oczekiwanie. Może na coś co nigdy nie przybędzie, ale czym by było życie gdybyśmy nie mieli na co czekać?